Nog zie ik de Achterhoekse zandweggetjes voor me waar ik tijdens zondagse augustusochtenden brömmels ging plukken, samen met mijn vader, moeder en broertje. Het zomerlicht scheen niet zo hard meer, de herfst liet zich al bijna ruiken.
Zo zit het dus: Geboar'n bun ik in d'n Achterhook en 'n Achterhooker za'k altied bliev'n. Wonen doe ik er sinds mijn achttiende niet meer, toen ik in Nijmegen ging studeren. Eerst politicologie, later werd het iets multidisciplinairs met veel sociale wetenschappen, ontwikkeling en ecologie, inclusief afstudeeronderzoek onder kleine boeren in een savannegebied in Zimbabwe.
Twee jaar werkte ik vervolgens bij een Wagenings landbouwontwikkelingsclubje, voordat ik professioneel begon ik te schrijven en daar ben ik tot nu toe niet mee opgehouden. Eerst als freelancer, toen als redacteur van een milieutijdschrift en sinds al weer heel wat jaren opnieuw als zelfstandig journalist en auteur.
Graag schrijf ik over brömmels, oftewel bramen. Bij wijze van spreken dan. Als metafoor voor 'ons dagelijks brood': waar komt het vandaan, onder welke sociale, culturele, historische, economische en ecologische omstandigheden heeft het kunnen groeien of is het geteeld en verwerkt, wat voor lekkers kunnen we er allemaal mee maken en hoe smaakt het? Behalve heel veel artikelen in allerlei genres, schreef ik verschillende voedselboeken: Lekker Landschap, Eten uit de buurt, Ik eet, dus ik ben, Alles van de Grond, Alles van het dier, Handboek Buurtbongerds, Achterhoeks Fruitboek en het Deventer kookboek. Een heel ander soort boek (al zijn er raakvlakken), is mijn biografie Botanicus in oorlogstijd. Zie de boekenpagina voor details.
Behalve schrijver ben ik ook adviseur en projectleider op het gebied van landbouw, voedsel, natuur, landschap en cultuurhistorie, onder andere via de Stichting Land en Keuken. Verder geef ik wildplukexcursies en teel ik noten in mijn kwekerij De Nöttenboom. Nog veel meer eetbaars groeit er in mijn moestuin: munt, tuinbonen, pastinaken, rozemarijn, zwarte bessen, pompoenen, om maar eens wat te noemen. Voor gebruik in eigen keuken, bij voorkeur telkens net even anders klaargemaakt, om ervaringen te delen met mijn lezers in een van mijn receptenrubrieken. En natuurlijk om gezamenlijk aan tafel in het Sallandse Lettele op te eten, tegenwoordig vaak met zijn tweeën, omdat onze zoon en twee dochters hun vleugels hebben uitgeslagen.
Voor levensbeschouwelijke inspiratie put ik onder andere uit de eeuwenoude Zen-traditie.
